Dış görünüşünle ilgili mi yoksa müziğinle ilgili mi eleştirilere daha çok takılıyorsun?

Aslında ikisine de takılmıyorum ama müziğimle ilgili eleştiri geldiğinde bu hakkı nasıl kendilerinde bulduklarını merak ediyorum. Hangi kıstaslara göre eleştiriyorlar? Eleştirenler müziğin do’sunu, re’sini ne kadar biliyorlar? Müziğin geçmişini bilmekle armonisini bilmek arasında bayağı fark vardır. Standart melodileri kullanıp kulağa naif gelen şeylerin kulaklara pelesenk, dillere şokelenk olacak diye bir kaidesi yoktur. Müziğin farklı çeşitleri vardır. Ben müzikte uç bir yerde olabilirim ama benim için çok daha uç isimler de var. Ama onları eleştirmeye hakkım yok.
Sen ne gibi eleştirilere maruz kaldın bugüne dek?

Bizim camiadaki insanların uyuşturucu müptelası, tembel, serseri olduğu, her gece başka bir kızla beraber oldukları düşünülür. Sonları ya intihardır ya da uyuşturucudur. Satanist olaylarının patladığı dönemde bu bayağı bir artmıştı. Üstünde ejderha dövmesi olan herkes içeri alınırdı. Bu önyargıyı kırman için senin de görülür olman lazım. Adamın gözüne sokman lazım. Benim hayatım bildikleri gibi değil çünkü.
Sen kıl bir tipin olduğunu düşünüyor musun?

Kamerada evet. Soğuk, kötü, yabancı görünüyorum. Ama işimde de bunu yapıyorum. Kötü ve sevilmeyecek gibi görünen bir şeyi sevdirirsen daha içten sevdiriyorsun çünkü. Gülümsemenin kıymeti diyorum ben buna. Konserde buz gibi durup tek bir mimiğimle inanılmaz bir etkileşim yaşayabiliyoruz. Yoksa ben de biliyorum daha standart ve belediye konserlerine katılabileceğim işler yapmayı.

Bu kadar insanın önyargılarını kırmayı başardın. Peki sen bunu kendi hayatında uygulayabiliyor musun?

Yapıyorum. İlk başta bundan bir cacık olmaz dediğim adamlar sonradan hayatımın kankası olabiliyor. Karar mekanizman seni yanıltabiliyor. Ama “insanlar kelebektir” de demiyorum. “Kimsin ulan sen?” diyene de kafayı koyarım. Ben kendi payıma düşeni yapıyorum. Bana dokunmadıkları sürece ben de kimseye dokunmuyorum. Ben kimseye gidip “len kılçık” diye bulaşmıyorum, kimsenin de bana gelip “len kılçık” demesini hazmedemem. Diyeni de yamulturum.

“SAMSUN’DA ÜLKÜ OCAKLARI BENİ MİSAFİR ETTİ”
Hayatın her alanında “bana dokunmayan yılan bin yaşasın” mantığını mı kullanıyorsun?

Yaşamsal şeylerde hayır. Çünkü gittiğin yolda bomba var mı yok mu hiçbir zaman bilemem. Güngören’e koydular ama umarım Taksim’e koymazlar diyemem. Bir vatandaş olarak ne yapabilirim diye düşünüyorum tabi. Bizim de kendi işimizde çaktırmadan bir takım görevlerimiz var. En azından websitemize koyduğumuz bir amblem bile anlamlı olabiliyor. Yaşadığımız ülke bir sürü problemlere baki ama bunları aşabilmek de bizim elimizde.

Nereden başlamak gerekiyor sence?
İyi tarafta olman gerekiyor. Tabi bu iyi taraf, kişiye göre değişebilen bir şey. Ama benim için bu ülkenin bölünmezliğini, bayrağını, kültürünü nasıl bu noktaya getirebildiysek bunu devam ettirmektir.

Senin konumun biraz daha hassas, değil mi?
Evet. Ermeni olmam dolayısıyla biraz daha hassas durumdayım. Birleştiricilik yerine bölücülüğe yatkın bir şeyler söylemem arkamda beni takip eden insanları da etkiler. Ben memleketime faydalı olmaya çalışıyorum. Türkiye vatandaşı ve Müslüman olan insanların gidemediği yerlere bile gidiyorum. Mesela Hrant Dink’in ölümünden hemen sonraki günlerde Samsun’da bir konserim vardı. Güvenlik açısından iptal etmemiz gerektiğini söylediler ama ben gitmezsek daha da kötü olacağını söyledim. Çünkü gitmezsem korkuyor olacak ve insanların da birbirine korkarak bakmalarını sağlayacaktım. Ama biz gittik ve 4000 kişiye konser verdik. Hatta oranın ülkü ocakları bile beni misafir etti. Ülkü ocaklarının başındaki insanlarla oturup konuşmak, fikir alışverişinde bulunmak da güzel. Çünkü fikren uyuşmasak bile belki bazı şeylerde bağdaşabiliyoruz. Demek ki çok da farklı değiliz birbirimizden. İdeolojik küçük noktalar yüzünden dünyan mı ayrılıyor sanki? Hayır. Aynı dünyada, aynı memlekette yaşıyoruz. Aynı şeye hayır ya da aynı şeye evet demeye çalışıyoruz. Fikir ayrılıkları mutlaka olacak. Ama egonu bir kenara bırakıp dinlersen “sen de çok bizdenmişsin” diyebiliyorsun